Patrzę na nią karcąco.
- Leno, widzę to twoje spojrzenie. I nawet nie próbuj wymyślać takich głupot. Jest wiele innych sposobów, aby ominąć rodzinne spotkanie. Może dajmy na to, zachorowałbym, a moich rodziców nigdy nie ma i nie ma się kto mną zaopiekować...? - Uśmiecham się kusząco - Zostaniesz moją pielęgniarką słońce?

- To weź mnie ze sobą. Jako najlepszego przyjaciela - proszę. - Wytrzymałem bez ciebie cały nasz wyjazd. Nie wytrzymam jeszcze jednego tygodnia - mrucze, kiedy dziewczyna delikatnie całuję mi szyję. Zamykam oczy, a kiedy je otwieram Lena jest już na tle blisko, aby ją pocałować. Nie czekam długo i zastępuje ją całusami.
- Nie zostawiaj mnie słońce...

- Nie obchodzi mnie "może" - szepczę. - Obchodzisz mnie ty... - mówię.  Widzę, że dziewczyny nie jest przekonana. Jakby się obawiała czegoś."Mnie"? Nie, raczej tego co jest między nami.
Znamy się od dziecka. Potem poznaliśmy świat i jego możliwości. Jesteśmy przyjaciółmi na śmierć i życie. Gdy zaczęliśmy się parować, nic nie mogło pójść źle. Każdy wybór był dobry, każdy każdemu pasował. Ale... Nagle okazało się, że los chce inaczej. Że zakazany owoc smakuje najlepiej.
Nie dziwię się jej niepewności. Dla wszystkich jesteśmy przyjaciółmi. Dla rodziny, znajomych, pozostałych przyjaciół... Ale dla mnie.. Dla mnie Lena nie jest przyjaciółką. Jest czymś więcej. Wsparciem, siostrą. Ukochaną. Drugą połówką. Wszystkim.
- Po prostu pojedziemy tam razem... mamy czas, aby się wyszaleć, a tam będziemy spokojni. Zgoda? - pytam się muskajac kącik jej ust.

Przyciągam ją do siebie.
- Taak... przypomnę, że jesteśmy sami - mrucze jej prosto do ducha, a potem od tego miejsca całuję Lene po szyi, aż dojdę do obojczyka. Tak zatrzymuje się chwilę i słucham bicia jej serca. Lekko przyśpieszony rytm zdradza, że jest podekscytowana. Unoszą głowę, aby zrównać się z jej oczami. Delikatnie muskam małe usta, dziewczyny.
- Co ty na to?

Mózg mi się wyłącza i zatapiam się w pocałunkach Leny. Zatapiam się w nią bez opamiętania i nie zauważam kiedy moje ręce bez opamiętania schodzą po jej plecach coraz niżej. Nie przerywając powstrzymuje się i zatrzymuje się na tali dziewczyny. Kiedy odsuwam się na milimetr całuję jak w czubek nosa.
- Jak tam słońce?

- Boże... jak słodko sie rumienisz - szepczę wargami przejeżdżając po jej policzku. Bawię się jej luźną i cięką koszulką. Bicie jej serca jest dla mnie najpiękniejszą muzyką, a głębokie wdechy tylko mnie jeszcze bardziej zachęcają. Całuję ją namiętnie zatapiając się w jej miękkich ustach.

Śmieje się z Leny, której dłonie drżą. Między pocałunkami szepcze "słońce" spokojnym tonem i głaszczę ją po rudych włosach. Zawsze uwielbiałem bawić się pojedynczymi kosmykami. Dziewczyna w końcu uporała się z trzecim guzikiem i z kolejnymi dwoma. Koszula była w połowie już rozpięta, a ja czułem na skórze ciepło bijące od Leny.

Dotykam jej policzka i zakładam jedno z jej rudych pasm włosów za ucho. Dziewczyna dotknęła mojej piersi, wskutek czego przeszyło mnie niezwykłe ciepło. Było mi tak przyjemnie. Znów pocałowałem Lenę i spojrzałem na nią, gdy tylko się odsunąłem.
- Czy potrzeba czegoś więcej słońce? - pytam zaciekawiony. Nadal ręką dotykam i rozciągam jej koszulkę, jakby to była wielce pochłaniająca zabawa.