Przymykam powieki.
- Ja też... - mówię drżącym głosem. Obejmuje go i wtulam twarz w jego pierś. Czuje się jak małe dziecko, które czekało,czekało i wreszcie dostało swoją nagrodę. Biorę głęboki oddech. Zapach jego wody kolońskiej mnie uspokaja.

Opieram się na dłoniach, nogi krzyżuję w kostkach i zginam w kolanach. Przechylam głowę i uśmiecham ciepło do chłopaka.
- Wiem, że znów poruszam ren temat... - zaczynam bawić się brzegiem jego koszulki. - Ale ja... - na chwilę zamieram w bezruchu. Jak powiedzieć, że nie mogę na razie odejść od Noaha, a on nie powinien odchodzić od Gigi. - Nie chcę na razie nic zmieniać. - mówię w końcu i wiem, że to źle brzmi. Znów wracam do poprzedniej czynności i błądzę wzrokiem po pokoju.

Ściska mi się żołądek. Kręcę głową.
- Od ciebie nie potrzebuję niczego więcej, Enzo. - mówię miękko. Patrzę na nasze splecione palce. - Od ciebie mam już wszystko... - uśmiecham się i mimowolnie nachylam do niego.

Chichoczę.
- Straszny... - mruczę. - Musisz... - zbliżam twarz aż dzielą nas dosłownie minimetry. Prawie muskam jego wargi ale nadal utrzymuje ten dystans. - ... nad tym popracować. - patrzę prosto w te jego cudowne oczy. Jego dotyk pali moją skórę. Kiedy chce mnie pocałować ja unoszę się do góry uniemożliwiając mu to. Lubie się z nim drażnić ale jednocześnie nadal w mojej głowie jest pytanie: Czy dobrze robimy?
Posyłam chłopakowi złośliwy uśmieszek nie dając po sobie poznać mojego niezdecydowania.

Uśmieszek nadal nie schodzi mi z twarzy.
- Jeśli chcesz możesz próbować... - mruczę i delikatnie muskam wargami dołeczek na policzku. - Mhm... - wzdycham cicho.

Z szerokim uśmiechem lekko,prawnie niedostrzegalnie kiwam głowa. Kilka sekund później nasze usta łączą się w pocałunku, a ja czuje te same motylki co wtedy na plaży. Kiedy jego dłonie błądzą po moich plecach ja wsuwam swoje na jego policzki. Przedłużam ten moment najdłużej jak się da. Mam wrażenie, że jak tylko to się skończy, jak któreś z nas przestanie... To ja rozsypie się na tysiące kawałków.
Teraz czuje się bezpieczna... Teraz wiem, że nic mi nie grozi.
Po moim policzku spływa pojedyncza łza. Właściwie nie wiem skąd się wzięła i gdybym mogła ją wytrzeć zrobiła bym to zrobiła.

Kładę głowę na jego ramieniu, zwijam się w kłębek. Uśmiecham się jak głupia.
Przez dłuższą chwilę milczymy. Wsłuchuje się w nierówny oddech chłopaka i w jego szybko bijące serce, kładę na nim dłoń. Palcami zataczam małe kółka...
- Masz jakieś plany na resztę wakacji..? -pytam skupiając prawie całą uwagę na palcach zataczających koła.

- Boże... Nawet nie pytaj. Czeka mnie tygodniowy wyjazd z rodzinką w góry. - przewracam oczy zniesmaczona. - I tu nic nie pomoże... No chyba, ze bym leżała w szpitalu. - żartuję. - W sumie to jest pomysł... - zastanawiam się na głos znów drażniąc chłopaka.