Patrzę na przemoczone ubranie Leny.
- To chyba nie był najlepszy pomysł... ale nie żałuję - stwierdzam i głaszczę ją po włosach. Mają taki piękny odcień w słońcu. Całuję ją w czoło.
- Mam nadzieję, ze twoi rodzice nas nie zabiją...

- To mnie taak pocieszyło - westchnąłem ze śmiechem. - Przynajmniej ty będziesz żyć - dorzucam śmiejąc się i opierając głowę na jej ramieniu.

Mruczę z zadowolenia jak kot, a kiedy jej twarz przysunęła się do mojej, pocałowałem ją w usta.
- Moje dzielne słońce, ja też się nie dam zabic. Jakbym wtedy mógł się z tobą spotykac...? - szepczę.

Westchnąłem i wstałem z kamieni sięgając po swojego T-shirta.
- Tak jest szefowo - rzuciłem i podniosłem ciężki plecak. Odeszliśmy od wody i ułożyliśmy się w cieniu. Tam Lena szybko ubrała się i zmieniła szorty, a ja założyłem inne krótkie spodenki, dla odmiany suche. Ułożyliśmy się na trawie na granicy lasu i wodospadu. Lena rozłożyła się z okularami słonecznymi na plecach, a ja obok wpatrywałem się w wodospad. Po kilku chwilach zaczęło mi się nudzic, więc przysunąłem się do dziewczyny i delikantnie dotykałem palcami jej wyciągniętego, płaskiego brzucha.

Lena odpoczywała, a ja wpatrywałem się w nią licząc piegi na lekko zadartym nosie dziewczyny. Prawie niezauważyłem jak z południa, stało się popołudnie, a na idealnie błękitnym niebie pojawiły się pojedyńcze obłoczki.
- Psst... Lena - próbowałem ją obudzic. Pocałowałem ją w osta. - Słońce, czas wstawac. Pmiętasz, te żarty, że twoi rodzice mnie zabiją, a ciebie zamkną w piwnicy? To zaraz mogą przestac byc żarty - mówię pół żartem, pół serio.

Ostatnio edytowany przez Enzo Chevalier (2016-07-15 09:55:39)

- Mi też - przyznaję. - Ale to twoi rodzice - zauważam, znów wodząc palcami po jej brzuchu. - Słońce, oni nie będą zachwyceni...

- Ja zawsze mam rację - przypominam i śmieje się. Wstaję i wyciągam rękę by pomóc wstac mojemu słońcu.