- A po to, że musimy dość do z powrotem do 21 bo inaczej moi rodzice padną na zawal. - Kręce głową widząc jego spojrzenie. - Nie mam tu zasięgu. Musimy dojść, a chciałam jeszcze posiedzieć nad wodospadem i przejść się w jedno miejsce. - Uśmiecham się. - A jak nie wstaniemy to nic nie zdążymy zrobić. Tobie tylko jedno w głowie... - Mruczę ale nawet nie zaczynam wstawać.

Łapie chłopaka za rękę.
- Oczywiście.
Idziemy jakieś 15 minut, aż w końcu docieramy na miejsce. Zatrzymuję się, a chłopak patrzy na mnie. Wygląda na zdezorientowanego.
- Tak, to tu. - Odpowiadam na niezadane pytanie i uśmiecham się szeroko.

Wybucham śmiechem.
- Cieszysz się jak dziecko. - Kręcę głową i idę w stronę pnia, na którym jest umieszczona drabina. - Ten - wskazuję na domek z ciemnego drewna - zbudował mój prapradziadek. A ten - pokazuje na domek w o wiele lepszym stanie, z jasnego drewna - zrobił mój tata z dziadkiem kiedy byłam mała. Bali się, że tamten się rozpadnie. - Uśmiecham się pod nosem.

Opieram głowę na ramieniu chłopaka. Jest tu dosyć mało miejsca...
Biorę głęboki oddech i przymykam powieki.
- Mhm. Nie da się ukryć - mówię rozbawiona. Wzdycham. - Boże niedługo znów szkoła. - Krzywię się.

- Yhym. Sobie,Noelowi i Gigi. - Burczę.

Przyglądam mu się dokładnie.
- Trzeba - mówię cicho i kulę ramiona przyciskając się  mocniej do chłopaka.

- ... ale teraz wszystko się zmieniło - kończę za niego. Moje serce zaczyna bić nieco szybciej kiedy splatam nasze palce. Przyglądam się złączonym dłonią. Pasują do siebie idealnie. Uśmiecham się delikatnie.

Lekko ściskam jego dłoń.
- Lepsze. Zdecydowanie na lepsze... - Uśmiecham się sama do siebie nie spuszczając spojrzenia z naszych dłoni. - Jeszcze nigdy się tak nie czułam - wyznaję mu lekko przygryzając wargę.