Dwa tygodnie później...

Staję przed domem Enzo z kopertą z wynikami ze szkoły w ręku. Jestem strasznie podekscytowana. Boże... Mam nadzieje, że się dostałam. I, że on też się dostał!
Dzwonię dzwonkiem do drzwi.

Na przywitanie ściskam chłopaka.
- Spałeś? - pytam rozbawiona,  nieco się od niego odsuwając.

- Okej - mruczę potakująco i wchodzę do środka. - Ale się stresuje tymi wynikami - mówię. - Kiedy jechałam do ciebie chyba ze trzy razy chciałam ją otworzyć ale stchórzyłam - przyznaję. - Mogę się czegoś napić? - pytam.

- Och... No tak, tak... A jak z tobą? Znaczy? Przyszedł? Nie przyszedł? Otwierałeś? - pytam jak najęta. Jestem strasznie nakręcona muszę się uspokoić.
Wchodzimy do kuchni, a chłopak zaczyna mi robić herbatę.
- Umm. Kochanie... Wolę kawę - mówię patrząc na niego ze słodkim śmichem. On kręci jednak głową. - To, że dużo mówię nie znaczy, że nie jestem zmęczona. Nie spałam chyba pół nocy i muszę stanąć jakoś na nogi, a ty chcesz mi to jeszcze utrudniać. Zrób mi kawę - mówię szybko z dziecięcym uporem.

- Jak ty możesz być tak spokojny!? - pytam nadmiernie gestykulując i uśmiechając się. Biorę głęboki oddech i odkładam kopertę na stół zanim coś jej się stanie. Staję obok Enzo i opieram się tyłem o blat. - Dobra... Już jestem spokojna... Prawie - dodaję śmiejąc się krótko.

- No to idziemy na górę - podsumowuję uśmiechając się. Powoli idziemy w stronę schodów. - Szlag - mruczę. - Przyrzynaj - mówię i podaje mu kubek. Biegnę z powrotem do kuchni i biorę kopertę ze stołu. - Zapomniałam - przyznaję machając kopertą. Biorę kubek i uśmiecham się zdenerwowana.- Dobra teraz możemy iść.

Odstawiam kubek na szafkę nocną i kładę się na łóżku na brzuchu.
- Dostałam się do pozostałych dwóch - mówię patrząc na kopertę. - I ty - wytykam ją palcem. - Też przekażesz mi dobre wieści - żartuję. Podnoszę wzrok na chłopaka. - Otwieramy?