Wzdycham.
- Nie śmiej się. - mówię z udawaną urazą. Znów się rozglądam. - Po prostu...

Kiedy to mówi czuję ucisk w żołądku. Wszystkie myśli znowu powracają i znów mam koszmarny mętlik w głowie. Mam ochotę uśmiechnąć się do niego czule. Nie powinnam ale mimo to robię to.
- To złe - mówię wbrew sobie. - Sam tak mówiłeś - mruczę zdezorientowana.

Mimowolnie kąciki moich ust kierują się ku górze. Próbuję się od tego powstrzymać i wyglądać na poważną bo właśnie taka jest ta rozmowa. Taka powinna być. Ale ja nie potrafię i po prostu zaczynam się szczerzyć. Pochylam lekko głowę.
- Nie chcę abyś mył zły. - patrzę na niego miękko. Powstrzymuje się od dotknięcia jego twarzy. - Chcę abyś był... - waham się chwilę. - Szczęśliwy. - szepczę w końcu i zerkam na niego z ukosa.

Już zaczynam podnosić dłoń ale zaraz ją cofam.
- Zaraz zwariuję... - mówię prawie bezgłośnie i podnoszę wzrok. Musiał to usłyszeć. Jest zbyt blisko aby było inaczej. Tak blisko, a za razem tak daleko...

Patrzę na niego z otwartymi ustami. Nie wiem co powiedzieć, a on o to właśnie prosi. Poproś o coś innego... Myślę nadal milcząc. Błądzę wzrokiem po jego twarzy nie wiedząc na czym mam się skupić.
Enzo wyczekuje moich słów, a ja lekko wzruszam ramionami.
- Nie wiem... - mówię po długim milczeniu. Tylko te dwa słowa. I nic poza tym. Czuję, że to za mało. Powinnam powiedzieć coś jeszcze. Coś więcej. - Mam potworny mętlik w głownie. - mówię załamującym się głosem. Biorę drżący oddech.
Nie rozumiem skąd u mnie nagle tyle emocji.

Z kolei teraz to ja kiwam głową.
- Wiem. - opieram czoło o jego ramię. Jestem padnięta. I kręci mi się w głowie. Obejmuje go ramionami. Ogarnia mnie dziwne uczucie. Uczucie bezpieczeństwa. - Wiem to. - mamroczę zamykając powieki. - Co teraz? - w końcu zadaję jedno z wielu nurtujących pytań.

Rumienie się i wtulam w niego.
- Przecież ładnemu we wszystkim ładnie. - odpowiadam rozbawiona.