- Zależy co masz na myśli słońce - mówię lekko, choć w środku czuję silny ścisk. - Zimno? Lekką nutę alkoholu w powietrzu? Chyba, że chodzi ci... O coś jeszcze...

Pod badawczym spojrzeniem Leny, na chwilę tracę opanowanie.
- Mów słońce - proponuje niby bez zdenerwowania. - Znasz mnie. Nie ugryzę - zapewniam.

Delikatnie podnoszę jej podbródek, tak aby znów na mnie spojrzała.
- Mów... - prawie błagam. Chce to usłyszeć. Chcę wiedzieć, czy w jej ustach nie brzmi to tak źle jak wygląda... Tak strasznie pragnę usłyszeć jak to mówi.

Opuszczam rękę. Ściągam usta w jedną linię i przez chwilę nic nie mogę powiedzieć.
- Też to mam słońce... - przyznaje. - Nie masz za co mnie przepraszać. To ja... za dużo sobie pozwalam... - mówię, choć nie wierzę w te słowa.

- Już nic nie powiem - zgadzams się szeptem. Dotykam jej drżącej dłoni i staram się uchwycić jej spojrzenie. Choć na chwilę. Aby tylko nie zobaczyć tam zniesmaczenia...

Nadal nic nie mówię. Nachylam się odrobinę w stronę dziewczyny. Jej rude włosy łaskoczą mnie w nos, gdy szepcze jej na ucho:
- Nikt nie musi wiedzieć słońce... Tylko my... tylko ty...

Drgnąłem, prawie czując na swojej skórze przejęcie Leny. Zaplatam ręce na jej tali. Już nie pamiętam kiedy byliśmy tak blisko siebie. Kiedy ostatnio emocje, które dzieliliśmy były takie silne. Chciałem ją całować, wpatrywać się jak w muzę... jednak ta ostatnia ściana nadal stoi nam na drodze.
- Teraz ja zapytam... ty też to czujesz Leno...? - pytam stawiając nacisk na jej imię, już nie kryjące się pod nazwą "słońce".

Kiedy słyszę odpowiedź ignoruję rozsądek. Przejżdżam ustami po jej szyi, a potem po policzku. Kończę, składając delikatny pocałunek w kąciku jej ust. Są słodkie. Kiedy nie słuszę sprzeciwu (a nawet aprobatę) dotykam nosem jej drobnego, piegowatego noska. Potem dotykam swoimi wargami jej miękkie usta.
- Teraz ja też to czuję - szepcze gdy odsuwam usat, aby złapać oddech.