- Nie wierzysz mi? - pytam odsuwając się i spoglądając jej w oczy. - To uwierz słońce - mruczę i powoli całuję ją w miejsce za uchem i wzdłuż szyi.

- Uwierzysz słońce - zapewniam. Na chwilę zamieram z czołem na ramieniu dziewczyny. Jej zapach tak mnie uspokaja. Ona mnie uspokaja. - Mamy wystarczająco dużo czasu... - wracam do jej miękkich ust i wpijam się w nie tak mocno, że przechylamy się w tył.

Podtrzymuje się na łokciach, aby nie przygnieść Leny, ale nie przerywam tego pocałunku. Czekałem na taką noc wystarczająco długo. Kiedy kończy się nam powietrze, prostuje ręce w łokciach i patrzę z góry na dziewczynę leżącą na plecach.
- To dopiero początek słońce... - zauważam.

Podnoszę ją delikatnie nie odrywając swoich ust od jej. Wracamy do poprzedniej pozycji. Łapię ją w tali opuszczam głowę wtulając się w jej ramiona.
- Jesteś moim słońcem... - szepcze, a potem śmieje się z siebie. - Choć to ty miałaś mnie komplementować.

- Spryciula - mruczę jej w ramie. - Ale ja się nie dam tak łatwo. - Wsuwam palce pod bluzę, która jest na nią znacznie za duża i zaczynam ją delikatnie łaskotać.

Czuły uśmiech sam wypływa na moją twarz.
- Tym pysiem mnie przekonałaś - stwierdzam. Ostrożnie zabieram rękę spod bluzy. - Możemy się poprzytulać jeśli to wolisz słońce... - zgadzam się.

- Wiem... - szepcze. - Gdyby jeszcze nie było idealnie, zrobię tak, że będzie. Jeśli każesz mi przestać, przestanę. Zrobię wszystko, rozumiesz? - Wydaje mi się to takie oczywiste, ale musiałem to powiedzieć.

- Obiecałem, że nie zaśniesz... - zamknąłem oczy. - Ale teraz jest mi tak dobrze, że chce tylko tak zostać w twoich ramionach słońce...