Czuję napięte mieście Leny. Jakby była gotowa w każdej chwili uciec mi z objęć. Delikatnie masuje jej ramiona. Mam wrażenie, jakby się mnie bała, a bardzo tego nie chce.
- Boisz się? - pytam niepewnie, przygotowując się na odsunięcie jeśli tego dziewczyna zapragnie.

- Pamiętasz, to tylko ja. Enzo. Twój zabujany w tobie przyjaciel. Przy mnie nie musisz się stresować - zapewniłem wtulając się jak kot w jej dłoń.

Nie przerywając pocałunku, przejechałem po jej plecach palcami. Miała rozgrzane ciało, które pod dotykiem moich chłodnych palców zadrżało. Całowałem ją namiętnie nie patrząc na godzinę. Nie obchodziło mnie nic po za moim słońcem.

Otwieram oczy. Słońce już dawno wzeszło, a zza okna wpadają promienie światła. Lena leży na mnie wtulona. Jej rude włosy są w nieładzie i łaskoczą mnie w żebra, ale mi to nie przeszkadza. Głaszczę, ją powoli, aby nie obudzić mojego słońca.

Słyszę jej mruczenie.
- Mam cię od dzisiaj kotek nazywać? Chyba zostanę przy słońcu... - szepczę i całuję ją w czoło.

- Nawet nie wiesz jak bardzo - śmieje się cicho i nie zmieniając pozycji głaszczę ją po ramieniu.

- Chyba dochodzi ósma... - westchnąłem obejmując Lenę ramieniem.

- Po co...? - pytam się, przytulając ją, jakby na znak "nie dam ci uciec".